30 χρόνια από την πρώτη εκκίνηση στην Κύπρο
Formula 1
30 χρόνια από την πρώτη εκκίνηση στην Κύπρο
Formula 1Σαν σήμερα πριν από ακριβώς 30 χρόνια, ένα παιδικό μου όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Ο Θεός με αξίωσε να σχολιάσω έναν αγώνα της Formula 1, προσφέροντάς μου την ευκαιρία να εκφράσω ένα ιερό πάθος που ξεκίνησε το 1980, και να ξεπληρώσω συγχρόνως το χρέος μου απέναντι στα ινδάλματά μου -όπως ο Gilles Villeneuve και ο Patrick Depailler- που έβαψαν με το αίμα τους τις πίστες.
Η αρχή για τις τηλεοπτικές μεταδόσεις των αγώνων στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε από το ΡΙΚ, με τη ζωντανή μετάδοση του Grand Prix της Ουγγαρίας που διεξήχθη στις 13 Αυγούστου του 1995, στην στενή, ελικοειδή και ύπουλα ολισθηρή πίστα του Hungaroring —έναν στρατηγικό πονοκέφαλο με τους ανεφοδιασμούς— να αποτελεί την πρώτη μου εμπειρία υψηλών στροφών στο μικρόφωνο, με συνοδοιπόρο τον αγαπητό συνάδελφο Μάριο Μιχαήλ.
Τότε δεν υπήρχε Netflix και Drive to Survive για να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού στη Formula 1, αλλά ο θάνατος του θρυλικού Ayrton Senna, την προηγούμενη μόλις χρονιά (ποτέ πριν –ούτε και μετά– δεν είχε χαθεί τόσο γνωστός άνθρωπος, μπροστά στα μάτια τόσων εκατομμυρίων θεατών) έγινε η αιτία το ΡΙΚ και τόσα άλλα ανά την υφήλιο κανάλια -και media ευρύτερα- να ασχοληθούν ξαφνικά με το «βαρετό και ακαταλαβίστικο» σπορ μας.
Δεν είναι υπερβολή να πω πως τη δική μου πορεία ως τηλεσχολιαστής την οφείλω σε αυτό το μεγάλο μου ίνδαλμα: τον «Φιλόσοφο της Ταχύτητας» από τη Βραζιλία.
Όταν ξεκινήσαμε λοιπόν, το 1995, ήταν η τελευταία χρονιά που ακούγαμε στις πίστες τον «αγγελόφωνο» V12 κινητήρα της Scuderia Ferrari, η οποία είχε τότε στο ενεργητικό της τον αξιολάτρευτο Αυστριακό -και παράτολμο μαχητή- Gerhard Berger, πλαισιωμένο από τον ακόμη πιο παράτολμο και φλογερό μονομάχο από τη Σικελία, Jean Alesi, ο οποίος υπήρξε ο τελευταίος πιλότος που μπορώ να αποκαλέσω «ήρωά» μου.
Αυτοί οι δύο ήταν οι τελευταίοι πιλότοι στην ιστορία που δεν είχαν manager στη Formula 1 και, ως εκ τούτου, κινούνταν και εκφράζονταν με απόλυτη ελευθερία —ακόμη και απέναντι στο αφεντικό της Ferrari, Jean Todt, με τα δύο ατίθασα πνεύματα να… αναποδογυρίζουν το «πολιτικό» όχημα στο οποίο επέβαιναν καθώς βρίσκονταν στο δρόμο προς την πίστα του Fiorano…
Ο Alonso ήταν μόλις 14 ετών τότε, ο Hamilton εννέα και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους σημερινούς πιλότους ακόμη αγέννητοι. Μόλις τρεις από τις 12 ομάδες που συμμετείχαν τότε στο πρωτάθλημα (Ferrari, Williams και McLaren) συνεχίζουν σήμερα στη Formula 1.
Αξίζει να αναφέρω πως το όριο ταχύτητας στα pits ήταν τότε ένα σχετικά πρόσφατο μέτρο. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πόσο τρελή ήταν κάποτε η κοινωνία της Formula 1 που επέτρεπε στους πιλότους να ξύνουν -σε εκείνον τον στενό διάδρομο του pit-lane- κορμιά μηχανικών, με ταχύτητες που έφταναν, σε κάποιες περιπτώσεις, τα 250 χλμ./ώρα!
Ο καινούργιος τότε παγκόσμιος πρωταθλητής, Michael Schumacher, πρωταγωνίστησε με την Benetton του εκείνο το απόγευμα, προτού o 25χρονος Γερμανός προδοθεί από την αντλία καυσίμου της βολίδας του.
O V10 κινητήρας της Yamaha, που βρισκόταν στην ουρά των δύο Tyrrell -των Ukyo Katayama και Mika Salo- έκανε τα τύμπανα των αυτιών μας να πάλλονται, ξεσπώντας με έναν εκρηκτικό, αδυσώπητο βρυχηθμό που παραμένει μέχρι σήμερα ό, τι πιο άγριο και μεθυστικό έχω ακούσει ποτέ σε πίστα.
Ο δε Mika Hakkinen, αγαπημένος από την F3, δεν είχε καν νίκη στις αποσκευές του, αφού η McLaren αντιμετώπιζε δυσκολίες με τον νέο προμηθευτή κινητήρων της: την άβγαλτη από Formula 1 Mercedes, η οποία βασιζόταν τότε στις λαμπρές ικανότητες ενός Πολωνού «μάγου των κινητήρων» με το όνομα Mario Ilien.
Τον αγώνα στην Ουγγαρία κέρδισε τελικά ο συμπαθέστατος Damon Hill, με την αγαπημένη ομάδα του Frank Williams, η οποία δεν αποτελούσε τότε ουραγό, αλλά πρωτοπόρο, χαράζοντας με άπλετο φως τον δρόμο της τεχνολογικής προόδου και επιτυχίας στις πίστες, που μας έχει φέρει στο σήμερα.
Βλέποντας το πρόσωπο του τετραπληγικού της ηγέτη να λάμπει στο γκαράζ, σχεδόν βουρκώσαμε, γνωρίζοντας πως αυτό που ζούσαμε δεν ήταν απλώς μια στιγμή, αλλά ένα από εκείνα τα ανείπωτα θραύσματα αιωνιότητας που χαράζουν τον θρύλο του αγωνίσματός μας.
Δυόμιση ώρες ζωντανής μετάδοσης, δίχως μια στάλα νερό στα χείλη —κι όμως, πέρασαν σαν ανάσα. Ακολούθησαν άλλοι περίπου 220 τηλεσχολιασμοί μέχρι το 2013. Διακόσιες είκοσι στιγμές όπου προσπαθήσαμε, με πάθος και σεβασμό, να φωτίσουμε την καρδιά του αθλήματος και των ηρώων του.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη στήριξη όλων σας, που βάλατε τη Formula 1 στην καρδιά και που μας κρατήσατε παρέα σε κάθε γύρο, σε κάθε Κυριακή, όλα αυτά τα χρόνια._Δημήτρης Γιόκκας
