Όσοι με τον χάρο γίναν φίλοι…
Formula 1
Όσοι με τον χάρο γίναν φίλοι…
Formula 1Πώς μπορούσες να μην τον λατρέψεις, όταν τον έβλεπες να προκαλεί με τέτοιο θράσος τα στοιχεία της φύσης στην πλημμυρισμένη πίστα, ντριφτάροντας στα άκρα, έτσι γιατί του έκανε κέφι.
Πώς μπορούσες να μην τον λατρέψεις, όταν τον έβλεπες να στέλνει την ουρά της εξάτροχης Tyrrell του μέχρι την μπαριέρα, τραβώντας την πίσω την τελευταία δυνατή στιγμή, μόλις αυτή πλησίαζε ένα εκατοστό από το ατσάλι.
Πώς μπορούσες να μην τον λατρέψεις, όταν τον έβλεπες να μάχεται σαν «πιλότος» που κατανοεί πως η λέξη αυτή σημαίνει τιμή, σεβασμός και πάθος σε κάθε μέτρο της ασφάλτου.
Πώς μπορούσες να μην τον λατρέψεις, όταν τον έβλεπες να συμπληρώνει άλλον ένα παράτολμο γύρο έξω στην πίστα, όχι για το χρονόμετρο, αλλά γιατί έτσι ανάσαινε η ψυχή του.
Πώς μπορούσες να μην τον λατρέψεις, όταν τον έβλεπες να κατεβαίνει από το μονοθέσιο του με το βλέμμα ενός παιδιού που δεν θέλει να τελειώσει το παιχνίδι, να ανάβει τσιγάρο για να κατευνάσει τον εθισμό του μέχρι την επόμενη φορά που θα έβγαινε έξω στην πίστα.
Πώς μπορούσες να μην τον λατρέψεις, όταν τον έβλεπες να ρισκάρει, όχι για τη φήμη ή για το χρήμα, αλλά γιατί έτσι ένιωθε ζωντανός.
Έχουν περάσει 45 χρόνια από τότε που χάθηκε στην πίστα (σαν σήμερα το 1980) αλλά το όνομά του παραμένει ανεξίτηλο στη μνήμη μου. Δέκα χρόνια από τώρα, θα έχω μάλλον ξεχάσει έναν Norris και έναν Leclerc, όμως ο Patrick Depailler -που κέρδισε δύο μόλις Grand Prix- θα ζει πάντα μέσα μου._Δημήτρης Γιόκκας
