Σαν σήμερα, το μεγάλο «όχι» του Lauda
Formula 1
Σαν σήμερα, το μεγάλο «όχι» του Lauda
Formula 1«Πολλοί μας κατηγορούν ότι παίρνουμε αχρείαστα ρίσκα ως πιλότοι της Formula 1. Τι αξία όμως θα είχε η ζωή αν κάναμε μόνο αυτό που χρειάζεται;» – Niki Lauda
Ο Niki Lauda δεν ήταν απλώς ένας πιλότος της Formula 1, ούτε απλώς ένας τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής – ήταν ένας τιτάνας που κουβαλούσε τον θρύλο των αγώνων πάνω στο πρόσωπό του, χαραγμένο από την ίδια τη φωτιά.
Εκείνη η παγωμένη, κοφτερή ματιά του, που έκοβε πιο βαθιά κι από νυστέρι, δεν σε κοιτούσε απλώς, αλλά σε ζύγιζε –σαν βράχος που δεν κουνιέται, αλλά που ξέρει κάθε σου κίνηση πριν γίνει.
Ήταν Αύγουστος του ’76 όταν γύρισες -σαν σήμερα, την πρώτη μέρα του μήνα. Μόλις έξι βδομάδες μετά την κόλαση του Nürburgring. Οι γιατροί σε είχαν ξεγραμμένο. Σου διάβασαν το ευαγγέλιο στο προσκέφαλο. Εσύ, όμως, σηκώθηκες. Σηκώθηκες γιατί είχες ένα μόνο χρέος: να επιστρέψεις. Και το έκανες. Στη Monza. Όταν τερμάτισες -στην τέταρτη θέση- έβγαλες το κράνος, τράβηξες το αιματοβαμμένο balaclava από το κεφάλι σου, και όλοι τότε είδαν πως αληθινά μοιάζει το πρόσωπο ενός θρύλου.
Το 1977 κατέκτησες και πάλι τον τίτλο με τη Ferrari (ο πρώτος ήρθε το 1975) και όταν βαρέθηκες τα κόλπα των «spaghettis», βρήκες διέξοδο στη Brabham του Bernie Ecclestone. Δεν έμεινες εκεί για πολύ όμως, αφού για σένα η Formula 1 είχε καταντήσει μια θεατρική μαριονέτα γεμάτη υποκρισία και συμφέροντα που έβρωζαν από παντού.
Το 1982 επέστρεψες, θέλοντας να αποδείξεις -πρώτα απ’ όλα στον εαυτό σου- πως μπορούσες ακόμα να σταθείς απέναντι στους καλύτερους και δύο χρόνια αργότερα κατέκτησες άλλον έναν τίτλο, αυτή τη φορά με τη McLaren του Ron Dennis, ξεγελώντας τον νεαρό Γάλλο «Καθηγητή» της F1, Alain Prost, όχι με την ταχύτητά σου, αλλά με την πονηριά μιας αλεπούς.
Το 1985 έβαλες τελεία σε μια θρυλική καριέρα, αποχωρώντας από τη Formula 1 γιατί ήξερες πως δεν είχες πια τίποτε άλλο να αποδείξεις ως πιλότος.
Το 1994, όταν χάσαμε τον Senna, η σιωπή που έπεσε στη Formula 1 ήταν πιο εκκωφαντική από κάθε ήχο κινητήρα. Και τότε, εσύ – ο Niki – στάθηκες και πάλι όρθιος. Μάζεψες τα σκόρπια κομμάτια μιας άβουλης γενιάς πιλότων και αναγέννησες για χάρη τους το Grand Prix Driver’s Association.
Δεν έπαιζες ποτέ με τα φώτα. Δεν έδινες παραστάσεις. Τα λόγια σου, ακόμα και η σιωπή σου, είχαν βάρος. Κι η σκέψη σου -λιτή, κοφτή, αυθεντική- έβγαινε πάντα χωρίς περικοπές. Δεν έλεγες ποτέ αυτό που ήθελαν ν’ ακούσουν. Έλεγες την αλήθεια.
Σε έναν κόσμο που ξεχνά εύκολα, που μετατρέπει ήρωες σε hashtags και μύθους σε αναρτήσεις, ο Niki Lauda αρνείται πεισματικά να σβήσει από τη μνήμη. Όχι γιατί θριάμβευσε στις πίστες του κόσμου, αλλά γιατί δεν λύγισε όταν όλα γύρω του κάηκαν. Γιατί περπάτησε μέσα από τις στάχτες, ξαναμπήκε στο μονοθέσιο και είπε στον χάροντα ένα ξερό «όχι»._Δημήτρης Γιόκκας
