Συναγερμός για καύσωνα στην πίστα: το σοκ της νέας εποχής
Formula 1
Συναγερμός για καύσωνα στην πίστα: το σοκ της νέας εποχής
Formula 1Του Δημήτρη Γιόκκα
Οι εποχές αλλάζουν, ακούω τον κόσμο συχνά να λέει.
Με το που πληροφορήθηκα τα νέα ότι η διεύθυνση της Formula 1 κήρυξε επίσημα συναγερμό για καύσωνα στο Grand Prix της Σιγκαπούρης, αμέσως σκέφτηκα πόσο έχουν αλλάξει (όντως!) οι καιροί στη Formula 1.
Στην εποχή μου ζούμε, όπου η ασφάλεια φαίνεται να κατέχει την… υψηλότερη θέση στη λίστα προτεραιοτήτων των ιθυνόντων του αγωνίσματος (νικημένη μόνο από τα κέρδη) ήταν λογικό να υποχρεώσουν τις ομάδες να φορέσουν στους πιλότους τους τα νέα «ψυκτικά γιλέκα» της FIA για τον αγώνα.
Πρόκειται για ένα υψηλής τεχνολογίας σύστημα, το οποίο διαθέτει ένα κύκλωμα σωλήνων μήκους περίπου 50 μέτρων, μέσω του οποίου αντλείται ψυκτικό υγρό.
Ο Carlos Sainz, που είχε δοκιμάσει πέρσι το ψυκτικό γιλέκο στον αγώνα της Jeddah, ανέφερε πως αυτό αποδίδει καλά για 15 με 20 περίπου λεπτά, προτού αρχίσει να κυκλοφορεί — όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι — ζεματιστό… κατουρόζουμο στο σύστημα. Και αν όντως συμβεί κάτι τέτοιο σε έναν από τους θερμούς αγώνες φέτος, τότε ζήτω που… καήκαμε.
Ευχής έργον θα ήταν το ψυκτικό γιλέκο να παρουσιάσει φέτος ουσιαστική βελτίωση σε σχέση με το 2024, αλλά όπως και να έχει το πράγμα, το σύστημα αυτό είναι σίγουρα καλύτερο από εκείνο που επινόησε ο μεγάλος Keke Rosberg (πατέρας του ψυκτικού «γιλέκου»), ο οποίος θεάθηκε να ρίχνει πάγο στη στολή του λίγο πριν από την εκκίνηση του — καυτού — Grand Prix του Dallas το 1984. Πάγος ο οποίος άντεξε για… δύο ολόκληρους γύρους. Ο Keke, αν και προερχόμενος από την παγερή Φινλανδία, υπήρξε ένας από τους πιο «πυρίμαχους» πιλότους που έχω δει ποτέ στη Formula 1, και εκείνη τη μέρα, ξεφυσώντας καπνούς από τα ρουθούνια, οδήγησε τη Williams του στη νίκη — την ώρα που άλλοι (όπως ο λεοντόκαρδος Nigel Mansell) σωριάζονταν εξαντλημένοι στην άσφαλτο, ενώ έσπρωχναν με τα χέρια το μονοθέσιό τους στο τέρμα.
Η στιγμή της λιποθυμίας του Mansell
Εκείνο που σίγουρα ευχόμουν πριν από τον αγώνα της Σιγκαπούρης ήταν να μην μειώσουν τους γύρους του Grand Prix — γιατί αν αρχίσουμε τα «κουτσουρεμένα» Grand Prix με αφορμή μια πιο άνετη ζωή στο πιλοτήριο, τότε καλύτερα να τα μετονομάσουν σε Half Prix.
Ο λόγος που η ιδέα ενός αγώνα με λιγότερους γύρους είχε περάσει από το μυαλό μου, ήταν γιατί FIA και Liberty Media σχεδιάζουν να μειώσουν στο μέλλον τη διάρκεια των Grand Prix: όχι για λόγους ασφαλείας, αλλά για την τηλεθέαση — προτεραιότητες βλέπεις — μιας και η νέα γενιά οπαδών φαίνεται να αντέχει λιγότερο να παρακολουθεί τους πιλότους να μάχονται… απ’ ό,τι αντέχει ο πάγος.
Ο Keke Rosberg, παγκόσμιος πρωταθλητής του 1982, έβγαζε πάντα καπνούς από τα ρουθούνια (και τα λάστιχα).
Σε έναν ιδανικό, ουτοπικό κόσμο, θα ήθελα στην περίπτωση ενός αγώνα στην καυτή ζέστη, αντί της πιο πάνω λύσης, να δω έναν Hamilton να παραδίδει στη μέση της κούρσας — σε περίπτωση που η ζέστη τον είχε λυγίσει — τα «κλειδιά» της δικής του Ferrari στον Leclerc, προτού ο τελευταίος τα παραδώσει στον τρίτο πιλότο της ομάδας, που ακούει στο όνομα Zhou Guanyu (ναι, η Κίνα έχει λεφτά), κι αργότερα αυτός ξανά πίσω στον Hamilton, ο οποίος θα έχει στο μεταξύ ανακτήσει ενέργεια, με τους τρεις πιλότους να μοιράζονται τις βάρδιες πίσω από το τιμόνι.
Όσο παράξενο, αστείο και παράλογο κι αν ακούγεται το πιο πάνω, αυτό ακριβώς είχε συμβεί στο Grand Prix της Αργεντινής πριν από ακριβώς 70 χρόνια, τον Ιανουάριο του 1955, όταν η πίστα του Buenos Aires τηγανιζόταν κυριολεκτικά από τη ζέστη.
Οι Gonzalez, Farina και Trintignant είχαν αναλάβει διαδοχικά την οδήγηση της Ferrari με τον αριθμό 12, τερματίζοντας την τρίωρη (!) κούρσα στη δεύτερη θέση — θεατές και πιλότοι άντεχαν περισσότερο τότε — δίνοντας σωστό αγώνα για επιβίωση στις πιο απάνθρωπες συνθήκες που έχει γνωρίσει ποτέ η F1. Να υπενθυμίσω πως την εποχή εκείνη ο κινητήρας βρισκόταν κυριολεκτικά στα μούτρα του πιλότου, η θερμότητα διαπερνούσε τα πετάλια, καίγοντας τα πόδια τους, ενώ οι καυτές εξατμίσεις εφάπτονταν στα λεπτά τοιχώματα του πιλοτηρίου, μετατρέποντας το εσωτερικό σε θάλαμο βασανιστηρίων. Κι όλα αυτά, με τους σιδερόμπρατσους εκείνους ήρωες να αγωνίζονται με κοντομάνικες μπλούζες — όχι με ψυκτικά γιλέκα.
Και πριν μιλήσει ξανά κανείς για GOAT, προκειμένου να περιγράψει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο ενός Verstappen ή ενός Hamilton, ας σκεφτεί πως τον αγώνα στην Αργεντινή τον είχε κερδίσει ο θρυλικός ντόπιος ήρωας Juan Manuel Fangio, πιλοτάροντας ολομόναχος (για τρεις ώρες και 38 δευτερόλεπτα) τη δική του Mercedes, με μια κυριαρχία που ακόμη διδάσκει.
Όντως, οι εποχές αλλάζουν, το μεγαλείο όμως των παλιών θρύλων μένει αξεπέραστο._Δημήτρης Γιόκκας
O θρυλικός Fangio, πέντε φορές πρωταθλητής κόσμου, στο Grand Prix της Αργεντινής του 1955. Ο πιλότος με την έκτη αίσθηση, υπήρξε ίσως ο σπουδαιότερος όλων των εποχών
