Η επιστροφή του χαμένου θρύλου των τεσσάρων δαχτυλιδιών
Formula 1
Η επιστροφή του χαμένου θρύλου των τεσσάρων δαχτυλιδιών
Formula 1Του Δημήτρη Γιόκκα
Στο pit lane επικρατεί αναβρασμός. Οι μηχανικοί της Mercedes τρέχουν πάνω–κάτω, κοιτάζουν ρολόγια, ανταλλάζουν νευρικές ματιές. Η εκκίνηση πλησιάζει. Ένα μόνο πράγμα λείπει.
Ο πιλότος!
Ο πιλότος που θα ξεκινούσε την κούρσα από το pole position, που όλη η ομάδα έχει στηρίξει πάνω του την ελπίδα για τη νίκη, είναι… άφαντος.
Ο διευθυντής της ομάδας πληροφορείται πως ο ίδιος αποφάσισε να μην λάβει μέρος στο Grand Prix και ότι βρίσκεται ήδη στο αεροδρόμιο, έτοιμος να επιστρέψει στο σπίτι του.
Καθώς το αεροπλάνο στο οποίο βρίσκεται ο λιποτάχτης είναι έτοιμο να απογειωθεί, το αφεντικό (που αφήνει στη μέση το πρωινό του και φτάνει με ένα ταξί στο αεροδρόμιο) μπουκάρει στην καμπίνα του αεροσκάφους και, χωρίς καν να ζητήσει εξηγήσεις από τον ίδιο, αρπάζει την χειραποσκευή του και τον διατάζει να επιστρέψει στην πίστα.
Η διαδρομή που τον περιμένει δεν μοιάζει με καμία άλλη στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Είναι μια πίστα–παγίδα, ένα τερατώδες κατασκεύασμα που προκαλεί τρόμο ακόμη και στους πιο θαρραλέους.
Δεν υπάρχουν μπαριέρες πουθενά, ούτε το παραμικρό προστατευτικό. Μόνο το κενό, που χάσκει απειλητικά σε κάθε έξοδο στροφής. Το οδόστρωμα δεν είναι καν άσφαλτος. Είναι στρωμένο με ανισόπεδες πέτρινες πλάκες, παγωμένες, τραχιές, έτοιμες να εκσφενδονίσουν ολόκληρο μονοθέσιο στον αέρα με το παραμικρό λάθος. Ανά τακτά διαστήματα, οι πλάκες αυτές διακόπτονται από γραμμές τραμ, τόσο γυαλιστερές και ολισθηρές που θυμίζουν λεπίδες από μέταλλο μουσκεμένο στη βροχή.
Υπάρχει ένα σημείο… ένα καταραμένο τμήμα της διαδρομής, όπου η πίστα καταλήγει σε μια απότομη κλίση προς τα πάνω —μια ράμπα που εκτοξεύει τα μονοθέσια στον ουρανό.
Για λίγα δευτερόλεπτα τα αυτοκίνητα πετούν, σαν να εγκατέλειψαν τους νόμους της φυσικής. Έπειτα καταρρέουν από ψηλά, προσγειώνονται με ένα βίαιο τίναγμα αρκετά μέτρα πιο κάτω, αφήνοντας πίσω τους έναν εκκωφαντικό κρότο.
Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν είναι το χειρότερο.
Οι πιλότοι καλούνται να μπουν στα μονοθέσιά τους χωρίς κράνη και χωρίς ζώνες ασφαλείας, εκθέτοντας κάθε ίντσα του σώματός τους στον κίνδυνο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό…
Ο χορηγός της ομάδας έχει ήδη σχεδιάσει να αφανίσει εκατομμύρια ανθρώπους με τον πιο βάναυσο τρόπο.
Όσο για τη χώρα που πρόκειται να φιλοξενήσει τον αγώνα, έχει πλέον εξαφανιστεί από τον χάρτη.
Όχι, δεν πρόκειται για σενάριο τρόμου ή ταινία του Stephen King, αλλά για την τελευταία φορά που η Audi -ως Auto Union τότε- συμμετείχε σε ένα Grand Prix.
Ο Manfred von Brauchitsch αρνήθηκε αρχικά να αγωνιστεί στο Grand Prix της Γιουγκοσλαβίας της 3ης Σεπτεμβρίου του 1939, όχι λόγω της επικινδυνότητας της πίστας του Βελιγραδίου και των ανύπαρκτων μέτρων ασφαλείας στο πιλοτήριο της βολίδας του, ούτε λόγω του απάνθρωπου χορηγού της ομάδας του (που δεν ήταν άλλος από το ναζιστικό κράτος) αλλά γιατί εκείνη ακριβώς τη μέρα δύο χώρες κήρυξαν τον πόλεμο στη δική του και ο ίδιος -ως ανιψιός ενός από τους στρατάρχες του Hitler- έπρεπε να επιστρέψει στην πατρίδα για να φορέσει το χακί.
Για την ιστορία, να αναφέρω πως η Auto Union κέρδισε τελικά το Grand Prix με έναν μικροκαμωμένο, μα αδάμαστο σαν φλόγα Ιταλό, ο οποίος συνέτριψε τη Mercedes του von Brauchitsch. Κι αυτό γιατί ο Tazio Nuvolari ήταν δέκα φορές πιο τολμηρός και εκατόν φορές πιο ταλαντούχος από τον παθιασμένο θαυμαστή του Τρίτου Ράιχ._Δημήτρης Γιόκκας
